بیماری حسادت

بسم الله الرّحمن الرّحیم

امام مجتبی(ع) فرمود: ستمگری چون حسود ندیدم که به ستمدیده شبیه تر باشد. (فرهنگ سخنان امام حسن(ع) ص 152)
    حسد یعنی آرزوی بیرون رفتن نعمت از دست دیگری، اعم از اینکه برای خود هم بخواهد یا نخواهد. حسد از جمله گناهان بزرگ نفسانی و حرام است که به اعتقاد برخی بزرگان حتی اگر به عمل نیز منجر نشود مجازات دارد.

حسد از زشت ترین صفات محسوب می شود، زیرا در واقع از قضا و قدر الهی و از تقسیم روزی در نظام هستی و از احسان خدا به دیگران ناخشنود و خشمگین است.

در قرآن تاکید می شود که باید از شر حسود به خدای مهربان پناه برد. (فلق/5)
   

تفاوت حسد و غبطه

    فرق حسد و غبطه این است که حسود دوست دارد نعمت از غیر او گرفته شود اما غبطه خور دوست دارد نعمت در دست غیرخود بماند ولی مانند آن نعمت یا بالاتر از آن را برای خود آرزو می کند. (درس هایی از اخلاق ص 228-229)

در بیان نورانی امام(ع) از شخص حسود با صفت ظالم یاد شده است. یعنی کسی که هم به خود ظلم می کند و هم ممکن است ظلمش به دیگران برسد. اما درباره شباهت حسود به مظلوم علی(ع) می فرمایند: حسود نیز همانند مظلوم، روحی سرگشته و دلی بی قرار و اندوهی پیوسته دارد. (میزان الحکمه ج1 ص 274)

ضدحسد، نصیحت و خیرخواهی است و آن عبارت است از خواستن نعمتی برای برادر مومن خود به نحوی که به صلاح او باشد. (معراج السعاده ص 379)
    روانشناسان می گویند: حسد آمیزه ای از کینه و ترس است چرا که انسان حسود به خاطر ترس، توانایی ابراز بغض و کینه را ندارد. به همین دلیل نسبت به دیگران رشک می ورزد

امیرالمومنین(ع) می فرماید: آدم حسود در گفتارش اظهار دوستی می کند و در کردارش کینه خود را پنهان می دارد و چنین کسی فقط نام دوست را یدک می کشد اما در واقع او دشمن است. (غررالحکم ج 1 ص248)

در حدیث آمده که حسود سه نشانه دارد:

 1) پشت سر دیگران غیبت می کند.

 2) در حضور آدمی تملق می گوید.

 3)  هنگام مصیبت سرزنش می نماید.

حسد، تراشنده است نه تراشنده مو بلکه تراشنده دین و راه نجات از آن این است که انسان دست و زبان خود را نگاه دارد و از برادر مومن خود خرده نگیرد. (درس هایی از اخلاق ص 230)
    

دوری از کینه و حسد، کلید ورود به بهشت

    روزی پیامبر(ص) به اطرافیان خود فرمود: هم اکنون مردی که اهل بهشت است اینجا می آید. سپس مردی از انصار که آب وضویش را از صورتش پاک می کرد از راه رسید و سلام کرد. فردا و نیز روز سوم حضرت دوباره همان سخن را تکرار کردند و همان مرد آمد.

عبدالله بن عمرو ابن عاص بدنبال آن مرد رفت و گفت: با پدرم دعوایم شده و قسم خورده ام تا سه روز نزد او نروم. آیا مرا این مدت به خانه خود می بری؟ مرد گفت: مانعی ندارد. در این سه شب نماز شبی و عبادت خاصی از او ندید، جز اینکه هر وقت در بستر از پهلویی به پهلویی می گشت، ذکر خدا را می گفت. او فقط برای نماز صبح برمی خاست. عبدالله می گوید: از او جز خیر نشنیدم. بعد از پایان سه روز خواستم عملش را ناچیز تلقی کنم، گفتم: من با پدرم مشکلی نداشتم بلکه بهانه کردم تا از کار تو مطلع شوم و بدانم چطور اهل بهشت شدی و از کجا به این مقام رسیدی، در حالی که چیز خاصی ندیدم. گفت: هیچ. من خواستم برگردم و خداحافظی کردم. همین که قصد رفتن کردم، مرا صدا زد و گفت: من کاری جز آنچه دیدی نداشتم مگر اینکه از هیچ مسلمانی در دل خود «کینه و حسدی» ندارم. عبدالله گفت: این همان است که باعث رسیدن تو به آن مقام شده است و مرا یارای چنان حالتی نیست. (مجموعه ورام ج 1 ص247)

 یکی از بزرگان دین می گوید: حسود از مجالس چیزی عایدش نمی شود مگر ذلت و مذمت و از ملائکه چیزی به او نمی رسد مگر بغض و لعنت و از خلق خدا نفعی نمی برد مگر غم و محنت و هنگام مردن چیزی نمی بیند مگر هول و شدت و در قیامت چیزی جز عذاب و رسوایی ندارد. (معراج السعاده ص 381 )

برگرفته از وبلاگ سلام m-nabilou.blog .ir

التماس دعا