بسم الله الرّحمن الرّحیم
لطفا فقط فکر کنید!
التماس دعا
گفتم شبی به مهدی بردی دلم زدستم من منتظر به راهت شب تا سحر نشستمگفتا چه کار بهتر از انتظار جانان من راه وصل خود را بر روی تو نبستمگفتم دلم ندارد بی تو قرار و آرام من عقده ی دلم را امشب دگر گسستمگفتا حجاب وصلت باشد هوای نفست گر نفس را شکستی دستت رسد به دستمگفتم ببخش جرمم ای رحمت الهی شرمنده ی تو بودم شرمنده ی تو هستمگفتا هزار نوبت از جرم تو گذشتم اعمال تو بدیدم چشمان خود ببستماما مباش نومید از خانه ی امیدم من کی دل محب شرمنده را شکستمجان عالم بر لب آمد ای خدا مهدی نیامد دیده پر خون شد جدا و دل جدا مهدی نیامدبزم انس ما ندارد بی حضور او صفایی دین ما رنگ عزا دارد چرا مهدی نیامدپرچم سرخ حسین آمد دلیل این که گویم طالب خون شهید کربلا مهدی نیامد
سید مهدی قوام از روحانیون اخلاقی دهه 40 تهران بود
می گویند: روزی که پیکر سید مهدی قوام را آوردند قم که دفن کنند، به اندازه‌ی دو تا صحن بزرگ حرم حضرت معصومه کلاه شاپویی و لنگ به دست آمده بودند و صحن را پر کرده بودند. زار زار گریه می‌کردند و سرشان را می‌کوبیدند به تابوت...
نظر شما عاشقان و پیروان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام رو به داستانی پند آموزی از این عالم وارسته جلب می کنم:
چراغ‌های مسجد دسته دسته روشن می‌شوند. الحمدلله، ده شب مجلس با آبروداری برگزار شد. آقا سید مهدی قوام که از پله‌های منبر پایین می‌آید، حاج شمس‌الدین (بانی مجلس) هم کم کم از میان جمعیت راه باز می‌کند تا برسد به سید.
جمعیت هم همینطور که سلام می‌کنند راه باز می‌کنند تا دم در مسجد. وقت خداحافظی، حاجی دست می کند جیب کتش... آقا سید، ناقابله... اجرتون با صاحب اصلی محفل. - دست شما درد نکند، بزرگوار! سید پاکت را بدون اینکه حساب و کتاب کند، می‌گذار پر قبایش. مدت‌ها بود که دخل را سپرده بود دست دیگری! - آقا سید! حاج مرشد شما رو تا منزل همراهی می‌کنن... حاج مرشد، پیرمرد 50 ، 60 ساله، لبخندزنان نزدیک می‌شود. * * زن، خیلی جوان نبود، اما هنوز سن میانسالی‌اش هم نرسیده بود. مضطرب، این طرف و آن طرف را نگاه می‌کرد. زیر تیر چراغ برق خیابان لاله زار، جوراب شلواری توری، رنگ تند لب‌ها، گیس‌های پریشان... رنگ دیگری به خود گرفته بود. دوره و زمانه‌ای نبود که معترضش بشوند... * * - حاج مرشد! - جانم آقا سید؟ - آنجا را می‌بینی؟ آن خانم... - حاجی که انگار تازه حواسش جمع آن طرف خیابان شده بود، زود سرش را انداخت پایین. استغفرالله ربی و اتوب‌الیه... سید انگار فکرش جای دیگری است... - حاجی، برو صدایش کن بیاید اینجا. حاج مرشد انگار که درست نشنیده باشد، تند به سیدمهدی نگاه می‌کند: - حاج آقا! یعنی قباحت نداره؟! من پیرمرد و شمای سید اولاد پیغمبر! این وقت شب... یکی ببیند نمی‌گوید اینها با این فاحشه چه کار دارند؟؟؟ سبحان الله... سید مکثی می‌کند. - بزرگواری کنید و ایشون رو صدا کنید، به ما نمی‌خورد مشتری باشیم؟! حاج مرشد، بالاخره با اکراه راضی می‌شود. اینبار، او مضطرب، این طرف و آن طرف را نگاه می‌کند و به سمت زن می‌رود. زن که انگار تازه حواسش جمع آنها شده، کمی خودش را جمع و جور می‌کند.
به قیافه‌شان که نمی‌خورد مشتری باشند! حاج مرشد، کماکان زیرلب استفرالله می‌گوید. - خانم! بروید آنجا! پیش آن آقاسید، باهاتان کاری دارند. زن، با تردید راه می‌افتد. حاج مرشد، همانجا می‌ایستد، از مشایعت آن زن می‌ترسد!... زن چیزی نمی‌گوید، سکوت کرده، مشتری اگر مشتری باشد، خودش... - دخترم! این وقت شب، ایستاده‌اید کنار خیابان که چه بشود؟ شاید زن، کمی فهمیده باشد! کلماتش قدری هوای درد دل دارد، همچون چشم‌هایش که قدری هوای باران... - حاج آقا! به خدا مجبورم! احتیاج دارم... ولی سید مشتری بود!!! پاکت را بیرون می‌آورد و سمت زن می‌گیرد: این، مال صاحب اصلی محفل است! من هم نشمرده‌ام. مال امام حسین(ع) است...
- تا وقتی که تمام نشده، کنار خیابان نایست!... سید به حاجی ملحق می‌شود و دور می شوند... انگار باران چشم‌های زن، تمامی ندارد... * * چندسال بعد... نمی‌دانم چندسال... حرم صاحب اصلی محفل! سید، دست به سینه از رواق خارج می‌شود. زیر لب همینجور سلام می‌دهد و دور می‌شود. به در صحن که می‌رسد، نگاهش به نگاه مردی که زنی به شدت محجوب در کنارش ایستاده، گره می‌خورد. مرد که انگار مدت زیادی است سید را می‌پاییده، نزدیک می‌آید و عرض ادب می کند:
- همسر بنده می‌خواهد سلامی عرض کند. مرد که دورتر می‌ایستد، زن نزدیک می‌آید و کمی نقاب از صورتش بر می‌گیرد که سید صدایش را بهتر بشنود.
صدا، همان صدای خیابان لاله زار است و همان بغض: - آقا سید! من را نشناختید؟ یادتان می‌آید که یکبار برای همیشه دکان مرا تعطیل کردید؟! همان پاکت... آقا سید! من دیگر خوب شده‌ام! این بار، نوبت باران چشمان سید است...
خدایا چنان کن سرانجام کار
تو خوشنود باشی و ما رستگار...